Koblenz op de fiets naar de stad.

Vannacht vreselijk hevig onweer gehad, met striemende regenslag en oorverdovende repeterende donderslagen. De tent heeft het glansrijk doorstaan. Vanmorgen in alle rust in de tent ontbeten, “Eerst Dit” geluisterd en toen gedoucht. De zon brak voorzichtig door.
 

Na de koffie heb ik mijn boeltje opgeruimd en ben ik op de fiets richting Koblenz gegaan. Via een korte route de berg af. Langs een voetpad met trappen en gravelpad. Een smal pad, aan de zijkanten begroeid met bramen vermoed ik, want de sliertige woekerende uitlopers trachtten mij mijn weg te verhinderen en hun stekels klampten mij vast. Ik ben drie keer gevallen, uitgegleden, omdat het pad begroeid was met mos en de zolen van mijn schoenen niet voldoende profiel hadden. Met fiets en al in de bramenstruiken, het enige wat ik kon uitbrengen was; “Wat een klotenpad!”
 

Na veel inspanning en het opbeuren van mijn fiets en voortdurend knijpen van de remmen, heb ik het dorp beneden aan de berg gehaald. De thuisreis gaat dus over een gewone weg, dat weet ik zeker. Ook beneden weer een wegafsluiting, dus mijn route moest anders. Na een half uur heb ik de stad bereikt. De voorsteden zijn grauw, de wegen slecht (lijkt Polen wel). Over de Pfaffendorfer Brücke reed ik de stad binnen. Vanaf die brug heeft men een schitterend uitzicht op de Rijn en de oevers van de Rijn. Indrukwekkend!

Nu zit aan de cappuccino en cheesecake, mijn lunch. Het weer is goed, zon, wat wind, blauwe luchten met grijze wolken, die langzaamaan witter worden. Voor het café staat een “bespeelmijpiano”, daar wordt zo af en toe prachtig op gespeeld. Ballads, klassiek en Jazz. Ik zit hier dus goed. Ik ga zo nog even kijken om een wandelroute te bekomen (is dat een germanisme?) De zon is nu definitief doorgebroken Koblenz toont trots aan mij zijn steeds blauwere luchten.