13 maart 2019 eerste deel

Na het inklokken zijn we door de douane gegaan en hebben we een kop koffie gedronken. We vergaten de tijd en moesten nog op een draf de eindeloze pier doorlopen om op tijd bij de gate te zijn. Middels het platform en een ouderwetse vliegtuigtrap, dus geen slurf, zijn we aan boord gegaan.

Hutje mudje, wat een krapje. De stoelen staan afgesteld op standje lilliputter.  De vier en een half uur waren een kleine beproeving.

We hebben soms wat turbulentie gehad en dan trilde het toestel wat. Gelukkig heb ik mijn angst voor het vliegen overwonnen. Ik had als enige van de vijf de nacht voor de reis goed geslapen.

We vlogen op Tel Aviv aan en je kon heel goed de stad zien liggen. Grote stad met veel hoogbouw, planmatig gebouwd. Eenmaal op de grond maakte de stad, de bebouwing, een rommelige indruk. Veel braakliggende terreinen en een rommelig stadsbeeld, voor zover je er een goede indruk van krijgt vanuit de auto. De automobilisten zijn obstinaat, toeteren bij het minste of geringste.

De reis ging goed, alhoewel de koffers niet allemaal in de auto pasten. Dus we moesten met wat kunst en vliegwerk de koffers meenemen. Dat wil zeggen een koffer op schoot en een achter de knieën. Na anderhalf uur rijden waren we op de plaats van bestemming. Een prachtig appartement met een vriendelijke verhuurster.

We waren op van vermoeidheid  en we hadden allen erge trek. We hadden alleen voor 7.00 uur onze broodjes gegeten en over de hele dag verder niets. Nadat we inkopen gedaan hadden in een buurtwinkel, alles in het Ivriet en totaal onverstaanbaar, hebben we het simpel gehouden en ons beholpen met pizza en instantnoedels (wat een combi?). Honger maakt rouwe bonen zoet.

We zijn vroeg de koffer ingedoken en hebben heerlijk geslapen. Een minpunt is een boze buurman. Vanmorgen om 6.00uur werd ik wakker van aanhoudend hondengeblaf. De buurman viel een aantal keren flink uit tegen de hond, om zijn geblaf te doen stoppen. Hij was zo kwaad dat het leek of er cime passionel aan de orde was en er elk moment doden konden vallen. Hier was duidelijk geen sprake van een dolle hond, maar van een dolle buurman. Verder is H net uit bed en loopt rond met een hoofd dat smacht naar koffie en de zon schijnt op ons terras. Wat kan het leven toch goed zijn, is het niet?