Onze eerste wandeltocht, een domper.

De dag begon zonnig maar niet te warm. Goed wandelweer dus. We zijn naar de bergen gereden en hebben een fikse klim gemaakt langs haarspeldbochten en steile wegen. We hadden de coördinaten van de startlocatie in de routewijzer van de auto ingetypt, dus het vinden van de locatie ging gesmeerd.
We hebben de auto geparkeerd op een plek, waar wij dachten dat het verkeersbord de parkeerlocatie aangaf. Later bleek dat we verkeerd hadden geparkeerd, op een privéterrein en duidde een rij Poolse auto’s de bedoelde parkeerplek aan, aan de andere kant van de weg. Ik snap blijkbaar de Poolse logica niet!

Vol frisse moed zijn we begonnen aan de wandeltocht. In de rugtas, een kan koffie, de kaart, de route, dun regenjasje en EHBO-spullen, je weet immers maar nooit. Het was een route over de berg naar een dorpje en vandaar via een andere route weer terug. Zo’n 2 a 3 uur wandelen. Toen we nog maar net aan de wandel waren, zo’n 100m, kwamen we al bij een prachtig uitkijkpunt met picknicktafels en een overnachtingshut. Ik zei “halt het is tijd voor koffie”, ja want zonder koffie ben ik geen mens. We hebben onze koffie gedronken, het uitzicht bewonderd en wat selfies van ons beide genomen, voor in de  app.
 

We liepen verder en het terrein werd ruwer, steiler en moeilijk toegankelijker. Het pad verwerd tot een droge bedding van een beek, vol met grote stenen en keien. Een steile bedding! Prima, dat weet je als je gaat bergwandelen, je vind geen effen pad. Maar die bedding bleef ons pad.
Eindeloos lang trotseer je keien en stenen, of grote wortelstronken terwijl je klimt en je bent alleen gefocust of de vierkante meter voor je. Je hebt geen oog meer voor de overige natuur. De zon scheen volop en mijn rug was nat van de inspanning.

De vegetatie bleef ook eindeloos hetzelfde, dennenbomen, dennenbomen en nog eens dennenbomen. Heigend als een oude stoomloc, liep ik gestaag de berg op. Langzaam, maar consistent vervolgende ik mijn weg. Ik moest mijn adem beter beheersen was de opmerking van mijn wandelcompaan. Ik zou te veel vocht verliezen. Tja, daar had ze een punt. Door de neus dan maar.

Mijn neusgaten bleken te klein bemeten, terwijl ik best een grote neus heb. Ik paste mijn tempo op mijn ademhaling aan, met als gevolg een nog trager tempo. Met dit slakkentempo zou de wandeltocht twee keer zo lang duren. Ondertussen werden we steeds meer vergezeld door een zwerm vliegen die het, vermoed ik, op ons transpiratiezout had gemunt. Buiten het feit dat de vliegen vervelend kriebelen, leek het of sommigen als dankbetoon ook staken. Wegwuiven had geen zin, hun gezoem was al wat je hoorde. Had ik al gezegd dat ik geen oog meer had voor het overige natuurschoon?

Je vreest de grote vervaarlijke beren en wisenten, maar je ondervindt daadwerkelijk hinder van die kleine rotbeesten, die niet te ontlopen zijn. 
Maar we gingen door en ik stelde me in op een grote inspanning, die wel eens lang zou kunnen duren en veel van mij vergen. Totdat een 20-tal meter voor mij klonk “We gaan terug, want dit wordt hem niet”. Ik had het niet durven opperen, maar ik stemde van harte in met deze conclusie. Rechtsomkeer, de berg weer af.

Halverwege hebben we onze lunch en koffie genuttigd in weer een trekkershut, zo hopend de vliegen te ontwijken. Vergeet het maar!

In de verte werd het grauw en even later verscheen er een donkere hemel. Onweer op komst, dat verklaart dat plakkerige gedrag van dat vliegende “wild”. Even later vielen er dikke druppels en weldra stortregende het en klonk het gedonder door de bergen. Doorlopen was ons motto. In een loofbos kunt je nog wel schuilen, maar met dennenbomen is het droogstaan maar van korte duur.

Gewapend met een dun regenjasje en een opvouwbare paraplu hebben we het tot weer een trekkershut gered en hebben we daar de onweersbui afgewacht. We waren kletsnat, maar het was niet koud, dus ook dat natte goed droogde weer snel. 
Eenmaal in de auto gezeten hebben we nog wat rondgereden door de bergen en zag je over het wegdek water stromen en reden we over modder en stenen, die door de waterloop van de berghelling op het wegdek waren beland. 

We hebben nog twee plaatjes bezocht en even binnengekeken in een neo gotische kerk. Na wat inkopen te hebben gedaan zijn we naar huis gereden. Ons diner bestond uit twee 4-kazenpizza’s, die we eenvoudig in onze elektrisch hapjespan afgebakken hebben. Het is een kwestie van geduld, maar ons geduld werd met een heerlijke maaltijd beloond. 

Nu zitten we heerlijk buiten voor de tent met een bakje koffie. Wat is het leven toch goed op de camping!