Een wandeling in het Uilengebergte

Na onze eerste wandelervaring in Polen, vorige week, was mij de wandelmoed in de schoenen gezonken, de benen slap en de lust tot wandelen was mij bijna vergaan. Vandaag de stoute schoenen aangetrokken en naar het vlakbij gelegen Uilengebergte gereden. Onze auto op een parkeerplaats geparkeerd en toen zijn we de hoogte ingegaan. Een steile klim naar de top van de berg (van 762m naar 1015m).

Op de parkeerplaats sprak een Duitser mij in het Engels aan met de vraag of hier een parkeertarief gold. Ik antwoordde hem in het Duits, maar blijkbaar was mijn Duits niet goed genoeg, want hij bleef Engels tegen mij praten. Ook toen we ons gezamenlijk verdiepte in de strartlocatie van de wandeltocht. Eerlijk gezegd gaat het Engels mij beter af, maar nu had ik juist de gelegenheid mijn Duits te oefenen op een Duitser, maar goed. Misschien wilde die Duitser wel zijn Englisch üben? Wie zal het zeggen.

Het pad naar boven was veel beter begaanbaar dan de laatste keer dat we gewandeld hebben. Het uitzicht en de omgeving wisselde af en we konden mooie vergezichten fotograferen. Echt prachtig dat gebergte. Veel variatie in beleving van de omgeving op deze wandelroute. Wat een verschil, deze wandelroute, met de vorige.
Als de vergezichten op de route naar omhoog al al zo mooi waren, wat zou de top ons brengen, een magnifiek hoogtepunt?

Ook nu moesten we paden met grote keien belopen, maar de begaanbaarbaarheid was vele malen beter. Evenwel een inspannende wandeling, mijn rug drijfnat. 

Onderweg bleven we stilstaan, het leek of er boven ons een drone vloog. Het was geen drone, maar het waren bijen. Bijen die eenparig zoemden, terwijl we geen bijen bespeurden. Ik stond bij een dode boom en vermoedde dat zij daarin huis hielden. Een prachtig geluid, ik had dat nog nooit eerder gehoord. Even later stopten we om te genieten van de totale stilte van de natuur. Alleen de vogels en insecten kon je horen. In Nederland zijn de natuurgebieden omgeven of doorsneden door of met wegen met gemotoriseerd verkeer, dus altijd een onnatuurlijk geluid. Hier is de stilte voor mij ongekend en een weldaad aan je oren. Dat is zo’n belevenis dat het fijne van het wandelen typeert.

We waren vol vertrouwen en met goede moed op weg naar ons doel, een uitkijkpunt met een witte toren. Een toren die veel weg heeft van een vuurtoren. Vanaf dit punt, de top van de toren (30m),  kun je over de bomen heenkijkend genieten van een spectaculaire uitzicht. De toren is omgeven door een dichte aanplant van dennenbomen en het uitzicht kan alleen beleefd worden vanaf de toren. De berg is de hoogste van het gebergte en met een hoogte van 1015m, plus de hoogte van de toren (gebouwd in 1909), bereikt men een uitzichtniveau van 1045m.

Maar helaas, toen we na anderhalf uur lopen en na zo’n kleine 300m aan hoogteverschil belopen te hebben, zeg maar gerust overwonnen hadden, bleek de onlangs gerenoveerde witte toren ongenaakbaar!

Er stonden bouwhekken om de toren, met een duidelijke vermelding middels een bord aan het hek; “verboden toegang, bouwterrein”.
Er was slechts een bejaarde bouwvakker op zijn dooie gemak de voegen van de met natuursteenbrokken beklede plint van de toren aan het voegen. Hij zat op zijn hurken aan de zijkant van de toren, uit het zicht van de bezoekers, zijn werk te doen. Ik vermoedde als hekkensluiter van het renovatieproject. Ja, juist die hekken die gooiden voor ons roet in het eten. Er stonden twee hekken wijd opengedraaid, waardoor je je best wel toegang kon verschaffen tot het terrein en daarmee tot de toren. Zouden we toch naar binnen glippen, zonder dat die bouwvakker het in de gaten had? 

De rond de toren gedraaide smetteloos witte buitentrap spreidde zich uitnodigend naar ons uit; “beklim mij en aanschouw het prachtige vergezicht als beloning op uw klimtocht”, leek het hij te zeggen. Toen ik de suggestie deed toch de toren te beklimmen, kreeg ik alles behalve bijval. Als ik alleen was geweest, was ik snel de trap opgeglipt.
Ik, we moesten ons tevreden stellen met slechts een foto van de bekende manshoge uit hout gesneden uil. Een kunstwerk waar elke bezoeker voor een foto even voor poseert. 

Geen toegang, geen panorama, geen spectaculair vergezicht, niets van dat alles. Ja, een domper van de bovenste plank, dat wel! Maar ach, we hebben onze teleurstelling aanvaard en overvleugeld met het triomfantelijke gevoel dat we nu wel de wandeling met goed gevolg hebben voleind.

Er stonden picknicktafels en de koffie uit de thermosfles en de belegde broodjes uit onze rugtas waren een heerlijke ervaring en een pleister op de wonde. Immers een inspannende wandeltocht maakt een mens hongerig.

We hebben nog wat door de bergen gereden, plaatjes geschoten en nu gaan we dadelijk eten. Wat schaft de pot?
Vandaag geen pot, maar een pan; pannenkoeken met jam, chocoladepasta en kaas.
Pannenkoeken doen me altijd denken aan mijn oma, die zo heerlijk en dun pannenkoeken bakken kon, waar je zoveel pannenkoeken mocht eten als je op kon. Dus vanavond een diner met een nostalgisch tintje, te nuttigen onder het schaduwdoek naast de tent. Want de zon is heel erg warm.

Een zonnige groet van ons beiden!