Zaterdag, 18 september 2021

Het weer is fantastisch en de zon schijnt weer uitbundig, volop reden om weer op pad te gaan.

We zouden even in de buurt gaan wandelen. Naar Epen lopen en daar bij Herberg De Smidse op het terras het ons aangeraden Victoriagebak nuttigen. Een door zijn grootte en ingrediënten uitbundige vlaai, gevuld met banketbakkersroom, ananas, appel en slagroom. Afgestrooid met krokante gesuikerde amandelschaafsel. Klink heerlijk toch?

We hebben gelukkig niets gemerkt van de Coronapas. Is het gebruik van de Coronapas uitgezonderd voor het terras? Ik vermoed dat de meeste horeca-ondernemers zich niet meer laten ringeloren door de ongevoelige, of moet ik zeggen, overgevoelige rijksoverheid. Immers ze hebben al genoeg schade ondervonden door de zogenaamde pandemie. Nu de zomer zich nog een aantal weken van de zonnige kant laat zien, wordt elke consument als “gecroonde” koning verwelkomt. 

We hebben heerlijk gezeten op het terras met uitzicht over het weiland, waarin ook de watermolen De Volmolen ligt. Het terras ligt hoger dan de weg, aan de voet van de heuvel. Je kijkt dus op de passanten neer en uit over het uitgestrekte weiland omzoomd door beboste heuvels. 
De Smidse is in 1911 min of meer gestart nadat de smederij is getopt en is veranderd is in een lokale winkel met allerhande waren. Ook gasten waren welkom en overnachtten op de zolder en schoven aan aan de eettafel van het kinderrijke gezin. Zo is de herberg ontstaan en nu is het nog altijd een herberg, ingericht met meubels die uit het begin van de 20e eeuw stammen, kneuterig, eigen en herkenbaar. Zo blijf Herberg De Smidse wel op het netvlies van de bezoeker hangen. Er waren ook gratis wandelroutes te krijgen.

Het aantal wielrijders is hier gigantisch, zoveel racefietsen en aan de flarden van zinnen die je meekrijgt als terrasbezoeker, terwijl zij in vliegende vaart ons passeerden, herken je uit welk deel van het land ze komen. Meestal geen Zuid-Limburgers.

Zuid-Limburg is ook in deze tijd van het jaar nog zeer toeristisch. Het toerisme is in het begin van de vorige eeuw aangezwengeld door een verschenen boek van Eli Heimans, een onderwijzer uit Amsterdam van Joodse komaf, die de natuur en de geologie van deze streek beschreef. Er is een groeve naar hem genoemd. Een groeve die we nog gepasseerd zijn op een van onze eerdere wandelingen. 

We zijn via de weilanden naar Mechelen gelopen en spraken onderweg nog een echtpaar dat in de buurt van Venlo woont en zij vertelden dat hun veehoudersbedrijf ternauwernood aan de waterrnoodsramp was ontkomen. Het water had tot bijna aan de kruin van de dijk gestaan. De dijk heeft het wonder boven wonder gehouden. Ook zij verhaalden over hoe groot de saamhorigheid was in die plaatsen waar wel schade is ontstaan, of waar mensen tijdelijk ontheemd zijn geraakt. Meestal komt het water op deze manier, zo massaal, in de winter, of vooruitlopend op de winter, maar nu in deze tijd van het jaar? Ongekend!

Zij vertelden ook dat de kasteeltuinen van Arcen bijna waren ondergelopen en dat de IJsvogel inderdaad is ontruimd en onderwater heeft gestaan. De IJsvogel in Arcen is de watermolen en disteleerderij, waar we in juni nog een bezoek hebben gebracht. Op onze wandeling zagen we resten van gras aan het prikkeldraad in de weide hangen, of aan takken van de bomen. Dit geeft aan dat het water tot deze hoogte heeft gestaan en er gras en dergelijke aan is blijven hangen. Op sommige plekken was deze getuige van de waterhoogte wel ruim 2,5 m. boven het huidige beekwaterniveau.

De wandeling was weer mooi en in Mechelen waren we nog getuige van een trouwerij, waar het bruidspaar buiten de kerk werd opgewacht door een keur van nieuwe en oude trekkers. Dit evenement verstoorde de doorstroom van de Hoofdstraat, maar ach je touwt als het goed is maar een keer in je leven.  We hebben bij de Oude Brouwerij koffie gedronken, op de binnenplaats van een prachtig oude hoeve, opgetrokken in de Barokke bouwstijl. Een pand uit 1772. Grappig feit is dat er veel wandelaars zijn die je weer tegenkomt, omdat zij in tegenovergestelde richting de wandelroute lopen.

Op onze terugweg hebben we een andere route gelopen naar Epen en daar nog even boodschappen gedaan bij de Super. Ik heb Kip-Tandori bereid (met een pak van wereldgerechten). Het was lekker, maar toch vraag ik me af hoe het smaakt als je het op eigen “kracht” bereidt. Een flesje Merlot erbij en dan kwalificeren we deze campingmaaltijd toch maar weer als een 5-sterrenmenu. Wat is het leven goed in het Zuid-Limburgse land.