Zondag 18 juni 2013

Vandaag op de camping aangekomen. Een terrassencamping gelegen aan een meer, een meer dat is ontstaan door zandwinning. De camping is prachtig met een mooi terras dat uitkijkt over het meer. Vanaf de tent kijken we door de bomen neer op het meer.

Polen is, sinds ik er in 1990 ben geweest, enorm verbeterd. Het was toen een armoedig en achterlijk land, slechte wegen en bijvoorbeeld geen supermarkten en overal een tekort aan de meest basale artikelen. Luxe artikelen, een eenvoudige fles shampoo was al snel een luxe-artikel en  moest je, in vanuit door de staat geregelde winkels, kopen. Benzine moest je zwart kopen en voor de reis hadden we grote stalen jerrycans met benzine illegaal laten vullen. Tot Poznan, wat vroeger als Posen bekend was, was de weg 4-baans en daarna was het een B weg, waar zich ook paard en wagen begaven. Je moest kuilen ontwijkend rijden. Nu zijn de hoofdwegen nieuw, breed en van allerlei zaken voorzien, zoals ondermeer ecoducten om de vijf kilometer, ten minste langs dat deel van de snelweg, dat door een natuurgebied ging. Storend zijn de vele schreeuwerige reclameborden in de weilanden langs de route.
Wat me opviel is dat de meeste Polen, die ik tot nogtoe heb gezien, stevig tot dik zijn, dit in tegenstelling tot destijds. De goede tijden betalen zich “vleselijk” uit. 

We hebben de fabriek van het Bunzlau aardewerk bezocht. Het vermaarde Poolse boeren servies.  Een plek waar je hoofdzakelijk vrouwen aantreft. De mannen, die het gewaagd hebben mee te gaan, sjokken slungelig volgzaam en gedwee achter hun vrouwen aan. Wordt het ze teveel, dan roken ze voor de deur buiten, met veel genoegen en in alle rust, hun sigaret der bevrijding. Terwijl de vrouwen binnen, de tijd vergetend, vol passie het aardewerk bekijken, het ter hand nemen, bewonderen en aldoende doorkeuvelend hun mannen even glad keramisch zijn vergeten. Op zulk soort momenten spijt het me dat ik niet rook.