Zondag 24 maart 2019 naar Ein Gedi en Masada en de Zoutzee

We zijn via de lange weg naar Masada gereden, dan kom je uit aan de kant van de Dode Zee (vanuit het oosten). Onderweg zijn we nog gestopt bij een uitzichtpunt met een blik op de Zoutzee. Na een route met veel bochten en scherpe afdalingen, wij zitten op 500m plus zeespiegel en de Zoutzee ligt meer dan 400m beneden zeespiegel, bereikten we ons doel.

De berg Masada (450m hoog aan de westelijke kant van de Zoutzee)
De berg heeft een grote rol gespeeld in de Joodse geschiedenis. Men vermoedt dat David zich hier schuil heeft gehouden (1 Samuel 23:14). Herodus bouwde de berg uit tot een groot fort en richtte op de steile noordelijke punt in drie lagen een paleis op.

De Joodse tragedie van Masada
Na de verwoesting van Jeruzalem in 70 na Christus, namen rebellen en Zeloten bezit van de berg, die door de grote oppervlakte gelegenheid tot het verbouwen van graan en groente bood en door uitgehakte watervoorraadkamers (watercisternen) ook het benodigde water daarvoor verschafte. De zeloten konden hierdoor een Romeins beleg van drie jaar doorstaan. De Romeinen hebben door het aanleggen van een kuntsmatige helling een oorlogswerktuig in stelling kunnen brengen, waarmee ze uiteindelijk een bres hebben kunnen slaan in de muur van het fort. Toen de Romeinen het terrein innamen vonden ze de dode lichamen van de bewoners. Ze hadden massaal zelfmoord gepleegd (960 mensen). Masada is door deze geschiedenis een symbool voor het Joodse verzet en standvastigheid. Legerofficieren worden op de berg beëdigd en dertienjarige houden daar hun Bar Mitzwa-plechtigheid.   

Later is de berg door Christenen (Byzantijnse tijd)  bewoond geweest, zoals monniken. Zij bouwden er een kerk. De plaats is beschreven door Flavius Josefus  (Joodse geschiedschrijver ten tijde van de Romeinen). In 1842 is de locatie herontdekt. 

Het park
De locatie is goed gefaciliteerd met een overdekte parkeergarage en liften naar het groot opgezette bezoekerscentrum. Dit centrum is berekend op honderden, zo niet duizenden bezoekers per dag. Met een grote winkel en een groot restaurant en een museum. Via een kabelbaan, waarin zo’n 80 personen in de gondel kunnen plaatsnemen (6000kg), zijn we naar boven gegaan. Men kon ook het slagenpad nemen, de oorspronkelijke route naar de top van de berg Masada. Boven aangekomen vind je van de mensenmassa niet veel terug. Het terrein is zo groot en heeft zoveel restanten van gebouwen.

In de restanten van de synagoge, waar tot zo’n anderhalve meter (deels gereconstrueerd) de muren nog stonden, hadden Joden plaatsgenomen op de gemetselde muurbanken en zongen Joodse aanbiddingsliederen. Het klonk over heel het terrein door. Mooi om te horen. Ze deden het met overgave, alsof het hun persoonlijke verleden betrof. Het was ontroerend om te zien. 

De hoeveelheid nationaliteiten van de bezoekers is enorm. Van over de hele wereld komt men naar deze historische locatie. Wij hadden als voorbereiding op ons bezoek al maanden geleden de film Masada bekeken. Een zes uur durende film over de belegering van Masada door de Romeinen en de aanval op de Joodse enclave tussen het jaar 70-73 en de uiteindelijke ondergang (zelfmoord) van de Joden. Het blijft altijd gissen wat er zich werkelijk heeft afgespeeld, de beschrijving van Flavius Josefus zal vermoedelijk alleen de hoofdzaken hebben beschreven. De helling die de Romeinen hebben aangelegd, om hun aanvalswerktuig op slagvaardige hoogte te brengen, is er nog. Al hoewel hij er minder breed uitzien dan dat hij geweest moet zijn.

De gebouwen op de berg maakten deel uit van een complex dat gebouwd is door Herodus met waterbasins, magazijnen, duiventillen (boratorium), baden, en paleisvertrekken op de berg en onder aan de berg. Zie de foto’s van de zuilen en halfzuilen met kapitelen.

In aansluiting op ons bezoek hebben we in het restaurant koffie met gebak genuttigd en zo was in onze lunch ook weer voorzien.

We hebben het park Ein Gedi bezocht. Een park met watervallen en waterstroompjes. Een waar contrast met het woestijnlandschap zoals we dat de laatste week hebben gezien. Ook hier is nog sprake van een woestijn en vormt deze plek een groene oase in de verder dorre omgeving. Er liepen klipdassen en ibexen rond. Zij waren zo gewend aan de vele bezoekers, dat we ze gekscherend VVV-dassen noemden. Ze lieten zich daarom goed fotograferen. Door de aanwezigheid van water is de vegetatie anders en veel groener en weelderiger dan in de nabije omgeving.

Na een tocht door de berginhammen en kloven, een route langs keurige paden, maar ook langs glibberige richels en paden met gravel en stapstenen, zijn we tot aan de Davidwaterval gelopen. David schijnt zich hier in deze streek te hebben opgehouden, ten tijde van zijn vlucht voor koning Saul. Bekend van het verhaal dat hij in de grot een slip van de mantel van koning Saul afsnijdt.  

We hebben de Zoutzee bezocht en het dorpje Bokek. Het was ondertussen zacht gaan regenen en de temperatuur was van 24 graden naar zo’n 16 graden gedaald. Niet echt weer om een bad te nemen in het zoute water. Natuurlijk hebben we wel de moeite genomen om de voeten te ontbloten en pootje te baden. De bodem is scherp door de zoutafetting. 

In Arad hebben we in een plaatselijk eettenje Pizza gegeten, nadat we eerst nog boodschappen hadden gedaan.